Першымі рэзідэнцыямі вялікіх князёў літоўскіх былі магутныя замкі. Трывалыя муры ахоўвалі гаспадара падчас наступу нядобразычліўцаў, сведчылі пра моц улады, сімвалізавалі яе ўстойлівасць у неспакойным свеце сярэднявечча. З цягам часу ідэя мураванае абароны змякчылася праз імкненнне ўладарных колаў да хараства: замкі пачалі саступаць месца вытанчаным палацам. Побач з астраўным замкам Альгерда ў Троках паўстаў гатычны палац Вітаўта з фрэскамі ды вітражамі. З ініцыятывы Сцяпана Батуры Гарадзенскі замак перабудавалі на палац з разьбянымі столямі ды габеленамі. А за часамі Жыгімонта Аўгуста пад гарою Гедыміна ў Вільні расцвіў галоўны палац Вялікага Княства — цэнтр рэнесансаванае культуры на нашых землях.
У Віленскім палацы нараджаліся лёсавырашальныя пастановы, тут збіралі сойм, прымалі амбасадараў і дыпламатаў, ставілі оперы, ладзілі маскарады, захоўвалі кнігазборы ды культурныя каштоўнасці.
На беларуска-літвінскай шахматніцы палац увасоблены ўзвышэннем у цэнтры поля. Пасярэдзіне палаца месціцца трон (е5). Толькі трапіўшы на гэтую клетку і пратрымаўшыся адзін бязрокашавы ход, князь або княжыч можа святкаваць перамогу. Прычым княжыч прэтэндуе на сталец адно з дазволу бацькі: той мусіць стаяць не далей за дзве клеткі ад цэнтра — быць у палацы.
Падымаючы фігуру на цэнтр дошкі, трэба прамовіць: “Трон!”. Здабыўшы перамогу — акрэсліць: “Трон мой!”.
Станавіцца на цэнтральную клетку шахматніцы ніхто, акрамя князя і княжыча, не мае права. Калі е5 — бітае поле, cтанавіцца на яго таксама нельга.